PETRA MWARO-JANSEN
Projecten
Vrij werk 2022 Candy kids
De wereld van een kind, daar waar alles kan en fantasieën grenzeloos zijn.
Ik hou van het vastleggen en werken met deze wereld.
Een kinderwereld waarin alles kan!
Waar bloemen, ijsjes zijn, waar je door het oog van de lolly kruipt, en een zure mat verandert in een tong.
Deze fotoserie heeft een typische Petra-stijl, ietwat surrealistisch maar met een boodschap en rechtuit.
Kenmerken waar mijn werk om bekend staan.
Dit beeldverhaal is ontstaan uit een behoefte te ontsnappen uit de realiteit van nu. De oneerlijkheid van deze wereld.
Waar geluk en angst, arm en rijk, oorlog en geboorte naast elkaar moeten bestaan.
Met deze serie hoop ik een glimlach op jouw gezicht te kunnen toveren.
Ik wens dat deze serie de negatieve berichtgevingen op deze wereld een beetje doen vergeten.
Want als dit kan in de wereld van een kind, dan kan het toch in een ieders wereld?
Verhalen van Harculo 2022 door De Stad Verbeeldt
Voor de opdracht Verhalen van Harculo heb ik me door het gebouw zelf laten inspireren. In een reeks beelden schetst ik mijn kijk op het verleden, heden en toekomst van de voormalige IJsselcentrale en de rol van energie in die tijden. De verhalen van de mensen die hier voorheen werkten, waren daarbij een belangrijke inspiratiebron. Zo komt de hechte gemeenschap en de verbondenheid van de werknemers naar voren in ‘Trots’.
“Petra Mwaro-Jansen is een van de drie professionals van wie het werk te zien is op de expositie Verhalen van Harculo in de voormalige IJsselcentrale in Harculo. Zij heeft zich door de restanten van de gebouwen laten inspireren in een poging om het verleden visueel tot leven te wekken.
Sodeju, wat heeft Petra, visual artist van de eerste categorie, dat goed gedaan. Het zijn visuele constructies met uit de werkelijkheid geplukte beeldelementen, die ze inzet in haar eigen surreële wereld. Achter haar computer manipuleert ze, deconstrueert en voegt ze toe, en altijd met gevoel voor schoonheid en aandacht voor het detail. Ze slaagt erin het verleden van de Harculose werkgemeenschap op te roepen en dat met de toekomst te verbinden.
Eén beeld is nu al iconisch: dat van het meisje dat met gesloten ogen in een windmolentje blaast. Er gaat een enorme kracht van uit: het gemanipuleerde beeld, de kleurstelling, de subtiele plooien in het blauwe bloesje, de concentratie die het blazen van het meisje eist, het bolle wangetje en de verstilling die je als argeloze kijker ervaart. Een overdonderende kijkervaring.
Petra Mwaro-Jansen voegt in haar visuele constructies laag voor laag toe, soms wel twintig keer. De kijker raakt in verwarring door het gebruik van al die metaforen en symbolen: wat doet die vogel daar op die schoorsteen, wat doen de bladeren daar in de kantine? En sloop daar niet een rat weg? Ho, wacht eens even: dat meisje blaast zo hard ze kan en zet zo het speelgoedmolentje in beweging. Maar … maar het haar wappert precies de andere kant op: Jan de wind komt duidelijk uit een andere richting. Het meisje blaast tegen de wind in. Je moet maar durven, dapper meisje! En herkenbaar ook. Wie heeft niet ooit hetzelfde gedaan en dat dartele spel met de wind gespeeld?”
“Wat weet jij er nu van!? Ben jíj ooit gediscrimineerd?”
Afstudeerproject 2020
“Wat weet jij er nu van!? Ben jíj ooit gediscrimineerd?” Deze woorden van mijn 20-jarige dochter sneden door mijn ziel. En nog steeds kan ik mij haar gezicht als de dag van gisteren herinneren toen ze dit tegen mij zei.
Voor mij was discriminatie tot dan toe een ver-van-mijn-bedshow en in mijn onnozelheid en onwetendheid had ik er nooit bij stilgestaan dat het haar wél zou overkomen. Zelfs het feit dat haar vader, mijn man, uit Kenia komt, heeft mij nooit hierbij eerder doen stilstaan.
Met mijn blanke achtergrond en ervaringen is het bijna onmogelijk te voelen wat zij voelt. Tijdens discussie over bijvoorbeeld Zwarte Piet stuitte dit ook wel eens op onbegrip als ik de Nederlandse traditie verdedigde. Maar wat steeds terugkeerde was het terechte verwijt dat ik me niet in haar kon verplaatsen omdat ik discriminatie niet zelf meemaak. Wat ik wel meemaakte en zag, was haar verdriet en de boosheid. En ook bij mij groeide het gevoel daar iets mee te moeten doen. Samen met mijn dochter nam ik deel aan Black Lives Matter-protesten. En daar zag ik bevlogen jongeren die op een heel ingetogen maar vastberaden manier hun stem lieten horen.
Hieruit is mijn fotoserie STIL PROTEST ontstaan.
Met deze actuele en relevante fotoserie heb ik de onderdrukking en het monddood maken van jongeren willen verbeelden en tegelijkertijd willen refereren naar de “I can’t breath’-kreet van George Flloyd toen agenten hem zo hardhandig neer drukten, dat hij later overleed.
Voor de shoot ben ik op zoek gegaan naar Almeerse jongeren die zich persoonlijk geraakt voelen door de huidige situatie. Hun emotionele betrokkenheid is duidelijk voelbaar en zichtbaar in hun houding en oogopslag. Tijdens het fotograferen vroeg ik hen de emotie te tonen die zij voelen bij discriminerende opmerkingen. We bespraken wat discriminatie met hen doet in het dagelijks leven en hoe ze er mee omgaan. Voor veel van hen riep die herinnering boosheid op, maar ook verdriet en vastberadenheid.
De indringende blik waarmee deze jongvolwassenen in de camera kijken is intens en ik hoop dat de kijker de geportretteerde recht in de ogen durft te kijken.
Discriminatie gaat niet over één kleur, maar treft velen. Daarom heb ik er ook bewust voor gekozen de fotoserie in kleur te fotograferen, om te onderstrepen dat het ons allemaal kan treffen. Hoewel deze fotoserie in eerste instantie niet is bedoeld om een maatschappelijk vraagstuk aan de kaak te stellen of een discussie aan te zwengelen, zou dat wel een heel mooie bijkomstigheid zijn. Ik hoop dat de fotoserie je tot nadenken stemt.
https://pf.nl/petra-mwaro-stil-protest/
